داستان از آنجا آغاز شد که دوستان پیشنهاد دادند از جاده اصلی به آهار برویم و سپس از آنجا از طریق جاده آهار به شهرستانک، بطرف توچال . اشکال این مسیر این بود که مسافتی طولانی را باید از جاده اسفالته میرفتیم که خسته کننده بود و حوصله آدم سر میرفت.
از طرف دیگر، بخش آخر مسیر سنگان به شهرستانک هم بخاطر احداث اتوبان کاملا بسته شده بود و دوستان کم کم داشتند این مسیر را فراموش میکردند.
من از چند روز قبل از اجرای برنامه، سعی کردم از طریق گوگل ارت مسیری برای عبور در بخش پایانی سنگان به شهرستانک پیدا کنم. چون حیف میدیدم این مسیر زیبا را کنار بگذاریم.
از روی تصاویر هوایی گوگل ارت مشاهده میشود که دو دره در سمت چپ و راست ما هست که اگر بتوانیم به یکی از آنها وارد شویم، مسئله حل شده و احتمالا میتوانیم به بقیه راه خود ادامه دهیم.
به این دلیل میگویم احتمالا، چون معلوم نیست پایین دره که رسیدیم وضعیت چگونه باشد.
شاید همانجا گیر کنیم که در آنصورت بدلیل شیب زیاد کوهها، احتمال اینکه همان مسیری که رفته ایم را بتوانیم برگردیم خیلی کم است.
ابتدا نقاطی را که بنظرم می آمد بتوانیم از آنجا به دره ها سرازیر شویم را مشخص کردم:
سپس مسیرهای احتمالی بطرف دره ها را در تصاویر زیر مشخص کرده و پس از مشورت با دوستان باتجربه گروه، آقایان مهدی دربندی و سروش صمصامی تصمیم گرفتیم مسیر سمت چپ، یعنی مسیر تصویر دوم را انتخاب کنیم:
اگر میتوانستیم علیرغم شیب بسیار زیاد کوهها، به کف دره برسیم و در امتداد خط ( تصویر زیر ) عبور کنیم به جاده خاکی که از زیر اتوبان عبور میکند میرسیدیم و قضیه حل میشد:
ولی به هرحال از آنجاییکه هر تئوری در عمل موارد پیش بینی نشده ای دارد، عبور از این مسیر هم دارای مشکلات و چالشهای فراوانی بود که در ادامه بشرح آن میپردازیم.
ادامه دارد. . . . . .